2018-04-14
Chcemy, ale jednocześnie się wahamy, pragniemy, ale się boimy, kochamy a jednocześnie czujemy niechęć.
Sprzeczność.
Ileż razy, stając przed jakimś wyborem, każdy z nas doświadczał konfliktu wewnętrznego, wątpliwości, gdy zaczynało kłócić się w nas to, co racjonalne z marzeniami lub pragnieniami.
Pójść tą drogą czy inną? Związać się z tą osoba, czy jednak dać sobie spokój? Wejść w tę przyjaźń, czy jednak nie? Walczyć o tę miłość, czy jednak odpuścić? Kupić tę rzecz, czy jednak poczekać?
Konflikt wewnętrzny, którego często doświadczamy, potrafi być ogromny i bardzo dla nas destrukcyjny, może też powodować wewnętrzne rozstrojenie, choroby, doprowadzać nas do łez i histerii. Co wybrać? - pytamy samych siebie. - Co zrobić, by nie spotkało mnie nic złego? Jaką postawę przyjąć, by druga strona nie odebrała tego źle?
Pytań, które mnożą się w naszej głowie, w fazie doświadczania wewnętrznego konfliktu może być bardzo wiele. Stawiamy je, by sobie pomóc, by znaleźć to, które da nam prawidłową odpowiedź, ale rzadko udaje nam się uspokoić wewnętrzną burzę i dopiero życiowe doświadczenie, przekonanie się na własnej skórze, czy wybór był słuszny, pokazuje nam, czym się tak naprawdę pokierowaliśmy, a tu już bywa różnie. Pragnienie potrafi bowiem zaślepić tak mocno, iż nie ważne, jak mocno krzyczy do nas z wnętrza rozsądek, wchodzimy w to i najczęściej obrywamy. Z drugiej strony może pojawić się zbytnia ostrożność, a wtedy z czasem, zdarza się, że zaczynamy żałować, że nie spróbowaliśmy. I tak źle i tak niedobrze. Co zrobić? - krzyczymy w swoich myślach. Czym się pokierować? Intuicją? Ok., ale w takiej chwili, trudno ją nawet usłyszeć. To, co zagłusza nam wewnętrzny głos, potrafi być naprawdę głośne.
Doświadczając wewnętrznej sprzeczności, a doświadczamy jej czasami na każdym kroku, nie zauważamy, iż odbywa się właśnie jedna z ciekawszych lekcji duchowych, kształtująca w nas świadomość rozróżniającą. W tej lekcji, każde doświadczenie jest ważne, każde uczy, każde coś ukazuje, jakiś rodzaj prawdy. Każde prowadzi do jakiegoś finału, ale właśnie dzięki temu się uczymy, dzięki tym wszystkim lekcjom, dzięki każdemu doświadczeniu, bez względu na to, czy jest lekkie czy trudne. To właśnie to nas kształtuje. A wybór? Cóż, bez względu na to, jak wiele mamy wątpliwości i tak coś w końcu wybieramy. Czy był to słuszny wybór? To już pokaże życie.
2018-04-13
Żyjemy często dla rzeczy, które gromadzimy wokół siebie, często dla chęci ich zdobycia, a nie potrafimy jednocześnie dostrzec sensu naszego życia. Powodu, który określamy często pytaniem, po co to wszystko?
Rzeczy się zużywają, tracą na swej wartości, a my dalej staramy się nadać temu sens, by chcieć wypełniać swoją pzrestrzeń coraz większa ich ilością, by jakoś sobie wytłumaczyć chęć ich gromadzenia.
Podobnie jest z osobami, którymi wypełniamy swój świat. Na początku to, co robimy wydaje nam się sensowne, tłumacząc sobie, że to nam jest potrzebne, że chcemy, by tak wyglądał nasz świat, ale w pewnej chwili coś się odwraca w naszym patrzeniu i nagle mówimy: To bez sensu, po co mi taki tłum ludzi wokół, po co tracę czas na bezsensowne relacje, po co mi to wszystko? Patrzymy na swoje otoczenie i przestajemy rozumieć, po co nam taka ilość przedmiotów. Nagle wszystko wydaje się bez sensu, nasze postępowanie, postępowanie naszych bliskich, znajomych, naszego otoczenia.
Następuje zwrot. Odrzucamy starego siebie, kręcimy się w swojej starej skórze, chcąc ją zrzucić i pozwalamy swemu staremu Ja oraz światu, który tak mozolnie zbudowaliśmy umrzeć.
Rodzimy się na nowo. I choć wyrastamy z tego, co w nas umarło, coś w nas na nowo szuka swojego sensu, sensu w tym, co się dzieje, w swoich ponownych narodzinach, w tym, dlaczego to wszystko jest, jakie jest. Gra rozpoczyna się na nowo. Nie zmieniliśmy się aż nadto, dalej myślimy w podobny sposób, coś za nami podążyło ze starego Ja, coś się przeniosło ze starego świata, a jednak czujemy się inaczej, czujemy głębiej, czujemy, że jesteśmy blisko, czujemy, że to wszystko jednak ma sens.
2018-04-12
Nie wszyscy ją mamy, a jeśli już się pojawi, nie zawsze potrafimy z niej mądrze korzystać.
Odwaga.
Niby to takie proste, gdy słyszymy: nie bój się, odważ, zrób to, do dzieła, dasz radę, a w nas wszystko się skręca ze strachu. Żołądek podchodzi nam do gardła i robimy krok w tył. Nie zawsze oczywiście, bowiem zdarza się, że kieruje nami brawura i wtedy robimy coś bez zastanowienia, ale wystarczy, iż mamy w pamięci choć jedno zdarzenie, gdy dostaliśmy odmowę, gdy nas odtrącono, gdy nam się nie udało czegoś dokonać, a nasza reakcja już nie jest tak pewna, zaś to, co się pojawia działa jak sygnał alarmowy, który mówi: uważaj, to znów może się powtórzyć.
Ci, którzy doświadczyli odmowy lub przegranej po wielokroć i się nią przejęli, w swojej postawie zachowują w późniejszym okresie dużo więcej ostrożności aniżeli ci, którzy potraktowali to jedynie jako wyzwanie dla swojej mocy. Nikt się przecież nie chce po raz kolejny sparzyć, choć, jeśli na coś się rzeczywiście uprzemy, to i nie straszna nam odmowa. Zależy też, gdzie i w jakich okolicznościach jej doświadczamy.
Ktoś. Kto podchodzi do egzaminu na prawo jazdy po raz kolejny, a jest uparty, będzie traktować to, jak wyzwanie. Gorzej, gdy sprawa dotyczy bardziej osobistego życia i uczuć. Odmowa przyjęcia pierścionka zaręczynowego przez kobietę, może zrazić mężczyznę do małżeństwa i to na całe życie. Co nie oznacza, że dla kobiety, ta sytuacja, też nie mogła nosić traumatycznych znamion. Mogła i kobieta, nosząca w sobie pamięć złych doświadczeń, związanych z małżeństwem, nie tylko z obecnego wcielenia, może zwyczajnie nie chcieć już ich powtarzać.
Co nas zatem może pozbawić odwagi? Ano wszystko, czemu dajemy do tego prawo. W zasadzie, w grę wchodzi każda okoliczność, w której bierzemy udział, gest drugiej osoby, słowa, postawa, mimika, zachowanie, a nawet spojrzenie, wszystko, w czym ulokowaliśmy jakąkolwiek nadzieję. Sami także możemy się jej pozbawić, gdy widzimy na przykład, jak wielu przed nami się nie udało. Na szczęście dysponujemy energią, którą nazywamy determinacją. A im więcej w nas determinacji, tym większy upór i silniejsza wola, by przełamać wszelki opór i lęki. Oczywiście, nie oznacza to od razu, że przybyło nam rozumu, czasami wręcz przeciwnie, nasz upór, gdy nie uczymy się na cudzych błędach, prowadzić może nas prosto do porażki, jak tych przed nami. Kto by jednak zwracał uwagę na cudze błędy. My jesteśmy przecież mądrzejsi? Prawda?
Podsumowując. Czegokolwiek byśmy nie napisali o odwadze, naszym zadaniem jest ją kształtować w sobie mądrze, mądrze też wypełniać jej przestrzeń świadomością. Bo jak się okazuje, nie jest wcale tak łatwo się nią posługiwać. Potrafi bowiem współdziałać z każdą inną energią i działa zarówno wtedy, gdy kieruje nami głupota, jak i wtedy, gdy kieruje nami rozsądek. Co oznacza, że potrzebujemy jedynie wzmocnić swoją wolę, świadomie ustalać intencje i do dzieła.
2018-04-12
2018-04-11
Nasze wybory potrafią równie mocno zaskakiwać nasze otoczenie, jak i nas samych, gdy nagle spoglądamy w stronę naszego partnera/partnerki i zastanawiamy się, czy aby coś nam się nie pomyliło i...co mną do cholery kierowało, by wybrać sobie tak niedojrzałą osobę na męża. Podobnie potrafi zareagować nasze otoczenie, rodzina, bliscy, gdy widzą, jak pchamy się w niedojrzały związek, gdy starają się nas powstrzymać, a my, nie, my musimy w to wejść. Nie słuchamy nikogo, bo jakaś część nas musi tego doświadczyć i już.
Jeśli sprawa jest karmiczna, ok. jest to nasze zadanie, choć to wcale nie oznacza, że będzie łatwiej, wręcz przeciwnie, karmiczne związki bywają równie trudne, co te nowo rozpoczęte. I w jednych i w drugich trzeba się wykazać świadomością, mądroscią i rozsądkiem, inaczej, przeciągnie nam się to na kolejne wcielenia. A to wcale nie jest łatwe do przejawienia, szczególnie, gdy w zadaniu jest, by odtworzyć dawną nienawiść do siebie, zazdrość, złość, żal lub inny rodzaj trudnych emocji. I gdy już wszystko nam się odtworzyło, zadanie mówi, okaż mądrość, zmień postawę, odpuść...tak...odpuść - myślimy sobie w duszy. - Łatwo powiedzieć, gdy już mamy delikwenta na widelcu. I tu zaczyna się cała zabawa. Odpuścić, czy nie odpuścić? Być cierpliwym i powoli wychować, czy zająć sobą, bo po co się z kimś męczyć. A może tym razem nie odpuszczać?
Można się normalne zmęczyć przy tych zadaniach.
2018-04-10
Albo musisz być słaba, bo to się podoba silnym mężczyznom, albo musisz być silna, decydować za siebie i za nich, a często, dla siebie i dla nich. Dla całego otoczenia.
Nasza słabość rozczula mężczyzn, pozwala im się poczuć przy nas silnymi. Przyjmujemy wtedy rolę małej dziewczynki, zaspakajając przy okazji niedopełnione uczucia ojca. I do póki dwie strony się na to zgadzają, taki układ ról może przetrwać lata. Gorzej, gdy dziewczynka zaczyna w nas dorastać, buntować się, chcieć się bawić w coraz odważniejszy sposób. Druga zaś strona nie chce tej dojrzałości, próbuję zatrzymać w nas rozwój. Tworzy się konflikt.
W odwrotnej sytuacji, gdy mężczyzna (chłopiec) szuka silnej kobiet, szuka w niej matki. Dwie strony, do pewnego momentu, wydają się być zadowolone z takiego układu sił. Gorzej, gdy chłopiec zaczyna dojrzewać, buntować się. Kobiecie zaś odpowiadała jego niedojrzałość, bo mogła nim sterować i nie zgadza się na jego dojrzałość. Zaczyna się konflikt.
Role, które odgrywamy względem siebie, są niezwykle ważne przy chęci zrozumienia, co się tak naprawdę dzieje w naszych relacjach. Gorzej z chęcią ich przemiany, wpłynięciem na zmianę dziewczynki w sobie, w dojrzałą kobietę. Przecież on to w nas lubi. Nam też to odpowiada, bo mamy jego troskliwość. A nie wiemy, czy nasza dojrzała postawa go nie przerazi.
Temat bardzo trudno, bo niewiele osób zdaje sobie sprawę, jak bardzo jest ważny w rozwoju i tworzeniu zdrowych relacji.
A dziś do przemyślenia kilka pytań:
Jaką rolę odgrywam w swoim związku?
Czy mój wiek biologiczny i wiek biologiczny mojego partnera, zgadza się z wiekiem psychicznym/duchowym?
Czy ja naprawdę chcę, by mój partner/partnerka przy mnie dojrzał/a?
I najważniejsze pytanie: Jak go wychować, skoro już wzięłam sobie chłopca za męża? I czy my, kobiety w ogóle chcemy wychowywać naszych partnerów? Odwrotność nie ma znaczenia, bo ta sama sytuacja dzieje się w dwie strony.
A co z własną niedojrzałością, czy najpierw nie powinniśmy przypadkiem wychować siebie?
Pytań można mnożyc bez liku, spróbujcie jednak choć odpowiedzieć sobie na te, które podałam.
2018-04-09
Przekroczyłeś w życiu pewien próg, nic już nie jest takie samo, poczułeś w sobie zmianę i czujesz potrzebę dokonania też zmian wokół siebie. To, co wydawało ci się kiedyś takie zabawne, już cię nie śmieszy, to, co uważałeś za ważne, czym się kiedyś ekscytowałeś, zaczynasz uznawać za infantylne. Coś się w tobie zmieniło. Jeszcze nie potrafisz tego zdefiniować, ale czujesz wyraźną zmianę. Inaczej patrzysz na siebie, na świat, ludzi. Inaczej postrzegasz rzeczywistość. Przekroczyłeś próg.
Możesz nie mieć tego świadomości, nie jesteś jednak w stanie zaprzeczyć zmianom, szczególnie w sobie. Jakaś część ciebie może chcieć się cofnąć, może nie spodobać ci się to, co zaczniesz widzieć, możesz chcieć temu nawet zaprzeczyć. Nie zatrzymasz jednak zmian, którym podlegasz. Przekroczyłeś próg. Teraz rozpostrzyj skrzydła i leć. Po prostu leć.
2018-04-06
Wielu z nas nie chce otrzeźwieć i spojrzeć na swoje życie z perspektywy, która ukaże prawdę, czy to o własnym nieudacznictwie, czy też o iluzji, w której chcemy żyć, wierząc, że stanie się to w końcu prawdą. Bo i po co mielibyśmy się chcieć obudzić ze snu i marzeń o wiecznej i spełnionej miłości, o szczęściu, spokoju wewnętrznym, nirwanie. Rzeczywistość nie jest dość przyjemna, by chcieć patrzeć na nią trzeźwym okiem, a własne życie…cóż, na nie najmniej chce nam się patrzeć. Wolimy swój sen, swoje marzenia, bo bez nich, nie dość, że by było nudno, to jeszcze pozbawilibyśmy się przyjemności. A dzięki temu, mamy szansę nie dopuszczać do siebie prawdy, oddzielać życie w naszych marzeniach, gdzie zawsze czujemy się spełnienie i szczęśliwi, od życia w rzeczywistości, gdzie nie jest już tak pięknie i różowo. Widząc zaś, jak trudno jest przenieść czasami wizję z naszych marzeń do rzeczywistości, wolimy tkwić w marzeniach. Tam przynajmniej zawsze jesteśmy szczęśliwi.
Miłego dnia kochani, a temat do przemyślenia.
2018-04-05
2018-04-04
Umiejętność słuchania i zachowania uważności podczas rozmowy, to w dzisiejszych czasach prawdziwa sztuka. W dobie, gdzie ilość rozmów, które czasami prowadzimy, szczególnie poprzez komunikatory, wzrosła wielokrotnie, zachowanie uważności podczas rozmowy z drugą osobą, stało się wręcz wyczynem. Ba, potrafimy rozmawiać jednocześnie z kimś przez telefon i odpisywać jednej lub kilku osobom, podtrzymując i owszem komunikację, nie mając świadomości, jak mocno jesteśmy w tym momencie rozproszeni, choć nam się wydaje, że skoro prowadzimy sensowną rozmowę, zachowujemy jakiś tam poziom uważności.
Co się takiego stało, że kontakt i chęć rozwijania jakiejś relacji stało się wręcz nudne. Nudzimy się naszym otoczeniem, nudzimy się też sami sobą i ciągle szukamy. Może ta osoba, może tamta, może tu znajdę odrobinę rozrywki, jakiegoś zainteresowania, może w tym środowisku odnajdę siebie, może ktoś mi coś ciekawego powie, ktoś zajmie na chwilę sobą moją uwagę.
Stajemy się z jednej strony otwarci, ale z drugiej strony wcale nie chcemy otwartości innych. Dlaczego? Bo nie chcemy słuchać o problemach innych ludzi. Dlatego też nasze rozmowy stały się pobieżne, płytkie. Gadamy o głupotach, o rzeczach ekscytujących, ale, czy zdarzyło się wam, tak naprawdę wczuć w drugą osobę. Wysłuchać jej do końca? Poczuć jej duszę?
Wierzcie mi, z wnętrza płynie często zupełnie inny przekaz niż to, co mówimy na głos. Dopiero wtedy można tak naprawdę poznać drugą osobę, gdy wyciszymy sami swoje myśli i posłuchamy jej brzmienia. Nie musi nam się oczywiście podobać, co tam ujrzymy, ale, czyż nie tego właśnie szukamy sami, by nas zaakceptowano, z naszym własnym, wewnętrznym brzmieniem.
A przecież wystarczy jedynie, by pozwolić się komuś przy sobie rozluźnić, a odkryje cały skarb swojego wnętrza. Wystarczy się wsłuchać, najpierw w siebie, by nauczyć słuchać swojego brzmienia, a później w nasze otoczenie. Wystarczy nauczyć się słuchać.
2018-04-04
Nie zawsze nasze relacje układają się w sposób, w który byśmy sobie życzyli, by się układały. Ale też często nie dokładamy najmniejszych starań, by były takie, jakimi chcielibyśmy je widzieć. Nie zawsze też mamy ochotę na to, by nad daną relacją pracować, bo i po co, nie lepiej wymienić znajomego, partnera, koleżankę, przyjaciela na innego znajomego? Oczywiście, wietrzenie szafy bywa czasami konieczne, jednakże, czy wymiana rzeczy lub osoby na nową musi zaraz oznaczać, że coś się zmieni? Przecież my się nie zmieniliśmy, a może jednak, może to, że wymieniliśmy skład naszych znajomych jest właśnie oznaką zmiany, która się w nas dokonała? Oby, nie zawsze jednak tak jest, a często bywa wręcz odwrotnie. Wymieniamy, bo powtarzamy wciąż ten sam wzorzec, wciąż doprowadzamy do tych samych problemów, do tych samych sytuacji, wciąż prowokujemy te same postawy wobec nas. Ucieczka z relacji, nagłe zerwanie więzów, jest wtedy jedyną drogą, którą widzimy, jedynym postępowaniem, które, w naszym mniemaniu, może uchronić nas od kłopotów. I uciekamy, zrywamy więzy, nie chcemy więcej widzieć danej osoby w naszym życiu, bo jest zbyt wyraźnym lustrem, bo jej zachowanie jest zbyt niewygodne dla naszego wymuskanego mniemania o sobie. Bo po co męczyć się z kimś, z kim nawet nie możemy się porozumieć, po co też o daną relacje walczyć, skoro w nowej może być lepiej, po co coś uzdrawiać…a może jednak?
W którym momencie decydujecie się na zmianę, w swojej przestrzeni relacji? Musi ktoś was naprawdę mocno wcześniej wkurzyć? Czy robicie to z nudów? Częściej decydujecie się uzdrowić relację, czy od razu, won! A może macie tak dużą cierpliwość, iż długo dajecie sobie wchodzić na głowę, staracie się dla tej drugiej strony i doprowadzacie do ostateczności, a wtedy, nie ma, zmiłuj się.
Dziś temat nieco trudniejszy, ale wciąż pozostajemy w przestrzeni związków i relacji. To jak to jest u was?
2018-04-03
Nauczyliśmy się patrzeć na wszystko z zewnątrz, nawet na samego siebie. Tak też siebie samych oceniamy, zewnętrznie, poprzez wygląd, poprzez odbiór percepcyjny, marząc o tym, by dotrzeć do swojego wnętrza, do swojego wewnętrznego Ja, ale, czy ono jest rzeczywiście tak daleko, by się do niego modlić, kierować w jego stronę swoje pragnienie, marzyć o chwili, gdy spojrzymy na świat z jego poziomu. To co zatem robimy, gdy wypowiadamy swoje imię, gdy mówimy, Ja..., gdzie wtedy jest nasza świadomość?
Wypowiedz na głos Ja, a później swoje imię i poczuj, gdzie wtedy jesteś. To takie małe zadanie na dziś.
2018-03-28
Jak myślisz, co może odczytać Twoje otoczenie z twojej postawy, jaki dziś tak naprawdę masz humor?
Udawanie miłego nie jest być może trudnym zajęciem, przyzwyczailiśmy się przecież do sztuczności, serwowanej nam na co dzień we wszelkich środkach przekazu. Sami także uśmiechamy się często do innych, skrywając w sercu ogromny ból, samotność, żal lub inny rodzaj emocji. Jednakże, choć nie mamy tego świadomości, tak naprawdę, w pierwszej kolejności, zawsze komunikujemy naszemu otoczeniu swój prawdziwy stan. Wysyłamy nieświadomie sygnał, który otoczenie odbierze szybciej aniżeli nasz świadomie wysyłany przekaz, nie wiedząc nawet, iż tak robimy. Nie oznacza to od razu, iż otoczenie zrozumie, co się z nami dzieje. Wręcz przeciwnie, najczęściej nasz podświadomy sygnał jest zbywany, przynajmniej przez większość, co także jest jakimś rodzajem reakcji, dającej nam do zrozumienia, iż inni, za przeproszeniem, mają gdzieś, w jakim dziś jesteśmy nastroju. Bo kogo może obchodzić nasz nastrój i dlaczego ma w ogóle obchodzić nasze otoczenie. Dlaczego inni mają chcieć dbać o to, by było nam dobrze?
Gdyby do naszej świadomości dotarło w końcu, jak ważnym jest, by nasze otoczenie kwitło wokół nas, nasze podejście do własnego nastroju i nastroju otoczenia mogłoby się mocno zmienić, ale to tylko marzenie. Chociaż, w sumie coraz więcej ludzi dociera do tej oczywistej prawdy, iż to nasze otoczenie determinuje nasz rozwój, a skoro tak jest, to i mój rozwój, moja postawa, mój nastrój determinuje lub hamuje rozwój mojego otoczenia.
Tu wypadałoby sobie zadać pytanie: jaka/jaki zatem tak naprawdę jestem dla mojego otoczenia? Czy moje otoczenie może się obok mnie swobodnie rozwijać, czy wręcz przeciwnie, hamuję rozwój moich bliskich, bo wygodnym jest dla mnie jest, by inni tkwili na moim poziomie przekonań. Czy jest to tylko moje przekonanie, że moja postawa wpływa na rozwój innych, a tak naprawdę projektuję na nie moje lęki, pragnienia, wstyd lub inny rodzaj emocji, czy potrafię jednak dostrzec w moim otoczeniu pozytywne oddziaływanie mojej własnej energii. A co z moim otoczeniem? Kogo do siebie tak naprawdę przyciągam? Osoby, które mnie motywują do rozwoju, czy wręcz przeciwnie, takich, którzy się na mnie uwieszają, którzy mnie hamują lub robią wszystko, bym tylko nie posunęła się do przodu, w rozwoju świadomości, choćby o krok. Bo, co wtedy? Porzucę ich, zobaczę prawdę o ich zamiarach i intencjach? A może to ja się boję, by to inni nie zobaczyli prawdy na temat moich własnych intencji?
Rozejrzycie się proszę dokoła siebie i odpowiedzcie sami sobie, kim się otaczacie? Hamulec czy motywacja? Spójrzcie też na siebie samych, jacy wy jesteście dla swojego otoczenia, jakie środowisko tworzycie dla swojego wzrostu, żyzne, obfitujące w motywację? Czy wręcz przeciwnie, Ci, co przebywają obok was, mogą jedynie posłuchać waszego jęczenia i narzekania.
Do przemyślenia.
2018-03-19
To, na co przyzwalasz swojemu partnerowi lub innym ludziom, sprawi, iż tak Cię właśnie będą traktować, jak traktują.
To my sprawiamy, iż inni nabierają wobec nas pewnej odwagi. To my gasimy w sobie swoją własną odwagę, by powiedzieć drugiej stronie, przestań! Powód może być różny, ale dość często nie chcemy zwyczajnie zranić naszego partnera lub osoby, z którymi chcemy stworzyć dany rodzaj relacji. Jednakże, nie zdajemy sobie często sprawy z tego, iż w takich sytuacjach nasza dobroć może być odebrana zupełnie odrwrotnie, jako przyzwolenie na gorsze traktowanie. Dlaczego tak się dzieje? Powód jest prosty, nie chcemy stracić uczuć naszego partnera, utracić łączności na tym poziomie z innymi i wydaje nam się, iż, im bardziej będziemy pozwalać na rozładowanie się na nas, tym silniejszą stworzymy z danym partnerem lub ludźmi więź. Na szczęście, każdy z nas ma własną granicę przyzwalania i wystarczy, iż partner lub jakaś inna osoba ją przekroczy, a zaczyna się wojna. I to wojna, która może trwać całe życie. Tę granicę buduje nasza duma, którą można w łatwy sposób urazić. Jest nam to jednak potrzebne, gdyż tylko tak możemy sprawdzać, jak silną mamy wolę, jak bardzo jesteśmy świadomi swojej wewnętrznej wartości. A to ona buduje podstawę naszych relacji, a gdy dodamy do tego jeszcze świadomość, nasze relacje będą się stawać nie tylko wartościowe, ale i takie, jakie sobie wymarzyliśmy.
2018-03-18
2018-03-06
2018-03-05
Nie zawsze zwracamy na nie uwagę, ale są, pojawiają się na naszej drodze, prowadząc nas, jak po utartej ścieżce, przyciągając często naszą uwagę niczym magnes.
Znaki, symbole, chorągiewki zdarzeń, bo o nich mowa, pojawiają się na naszej drodze niczym lampiony. I choć nie zawsze jesteśmy świadomi ich znaczenia, nikt z nas nie przechodzi obok nich obojętnie, bowiem, gdy trafiamy na dany znak, gdy mijamy chorągiewkę zdarzeń nasze życie, potrafi zmienić się o sto osiemdziesiąt stopni. Czasami ową choragiewką jest wydarzenie, czasami osoba, ale może być nim cokolwiek, symbol, kształt, dźwięk, słowo wypowiedziane przez kogoś, coś, co przeczytaliśmy, usłyszeliśmy. I oto w naszym życiu następuje zmiana, zwrot, coś, czemu nie zawsze się chętnie poddajemy, ale następuje. Przeprowadzamy się wtedy do innego miasta, zmieniamy pracę, poznajemy osobę, dzięki której zaczynamy rozwijać się duchowo lub kogoś, kto otwiera nam oczy na jakąś prawdę i nagle przed nami otwiera się nowa droga. Czasami z niej zawracamy, czasami buntujemy się, nie chcąc poddać się życiowym zmianom, jednakże, cokolwiek planujemy w takich momentach zrobić, życie i tak popchnie nas do przodu i tak nastąpią w nim zmiany.
Którą drogę wybierzemy? To już zależy od nas, każda w końcu i tak przywiedzie nas przecież do jakiegoś celu. Czy będzie to cel, który wybraliśmy świadomie, cóż, tu już każdy z nas musi przekonać się sam.
2018-03-05
Im bardziej niespokojny jest nasz umysł, tym większą czujemy potrzebę robienia czegoś. Ciągle musimy się ruszać, wykonywać jakąś czynność, wstawać, chodzić, biegać, rozmawiać, otwierać komputer, zaglądać do telefonu, sprawdzać czy ktoś coś do nas napisał. I ciągle wydaje nam się, że o czymś zapomnieliśmy, czegoś nie dopilnowaliśmy, ciągle nas nosi, ciągle potrzebujemy biec, choćby w myślach.
Nie chodzi o to, iż mamy się nie ruszać, trwać w stanie medytacyjnym, nie robić nic. Chodzi o umysł, o jego potrzebę gnania, nawet w myślach. Gdy jesteś w stanie medytacji, wykonujesz wszystkie czynności, jak dawniej, w niczym Ci to nie przeszkadza, zmienia się jedynie to, w jaki sposób postrzegasz sam siebie i to, co cię otacza. Nie musisz nigdzie uciekać, by mieć chwilę spokoju, nie musisz przyjmować specjalnych pozycji. Spokój już jest w Tobie, czujesz go w każdej chwili, nawet, gdy otacza Cię tłum ludzi. Obserwujesz. Nie ekscytujesz się tym, o czym Ci ludzie rozmawiają, nie ma w Tobie żadnych emocji ani uczuć w stosunku do nich. Jesteś uważnym widzem. Obserwujesz tłum i widzisz energię poruszających się postaci, widzisz zjawiska, które między nimi zachodzą, interakcje, Ciebie to jednak nie dotyczy, nie bierzesz już udziału w ich grze, stałeś się widzem. Obserwujesz. Na początku z większą ciekawością, aż wyczerpie się i ta energia w Tobie, co powoduje, iż możesz spokojnie zmienić obiekt obserwacji, ale też przenieść swoją uważność dużo głębiej, by w końcu stać się tym, który obserwuje sam siebie.
2018-01-28
Wewnętrzna podróż nigdy nie jest nudna, to, co dzieje się w naszym wnętrzu jest tak fascynujące, iż to raczej świat zewnętrzny wydaje się być skromnym przy możliwościach, które kryją się w przestrzeni naszej duszy. On tylko przejawia to, co chcemy dostrzec, co zwróciło naszą uwagę. W wewnętrznym świecie dzieje się magia, każda chwila przesycona jest nieskończoną ilością zjawisk, każda myśl, sunąca falą przez nasz wewnętrzny świat wywołuje w nim takie poruszenie, iż samo podążanie za nią potrafi zaabsorbować całą naszą uwagę. Nasz wewnętrzny świat jest nie tylko bogaty w zdarzenia, ale i wartościowy, nie odbiegający swym bogactwem od najobfitszych przejawów życia. Ten wewnętrzny świat jest w każdym z nas, i tylko od nas zależy, czy zechcemy go zauważyć, czy nasz wzrok wciąż będzie skierowany na zewnątrz, by to w nim szukać potwierdzenia swojej własnej wartości. Nie trzeba go też w żaden sposób upiększać, dodawać mu splendoru, sam w sobie, bowiem, zawiera wszystko co najcenniejsze, najwartościowsze, najobfitsze, najbardziej świetliste. Pamiętaj. Sam w sobie jesteś tym, czego szukasz na zewnątrz. I nie trzeba wiele, wystarczy chwila uważności, by to dostrzec. Wystarczy skierować uwagę do wewnątrz. To jest właśnie twoja medytacja, moment, gdy nic Ci nie przeszkadza w obserwowaniu siebie.
2018-01-25
